اصول و روشهای طراحی شهری
اصول و روشهای طراحی شهری
فهرست موضوعات مشخص طراحی در شهرهای ایران
اصل پیوستگی فضایی
طراحی شهری در گسترش پیشنهادی
نمونه هایی از فضای محصور و مرکب
تناسب،مقیاس،مقیاس انسانی
فضاهای متباین
قلمرو،کمپوزیسیون،هویت معماری
موضوعات مشخص طراحی در شهرهای ایران را عمدتا می توان به صورت زیر تقسیم بندی کرد: طراحی در شهرهای ایران اعم از طراحی در بخش قدیمی و بخش جدید شهرهای موجود و یا طراحی شهرهای جدید، باید بر اساس شناسایی اصول طراحی بافتهای قدیمی و توجه به خصوصیات کالبدی آنها و ویژگیهای فضای شهر ایرانی و بهره گیری منطقی از اصول گذشته انجام شود.
1- طراحی کل مجموعه شهر
2- طراحی در بخش درونی یا قدیمی شهر، شامل طراحی قسمتهای مخروبه و فرسوده ، طراحی تعریض و تصحیح کوچه های قدیمی، طراحی در مرکز شهر، طراحی در مراکز محلات ، طراحی دوباره ی خیابانها و میدانهایی که در بخش قدیمی احداث شده اند و مانند آن .
3 – طراحی در بخش میانی یا نیمه قدیمی
4- طراحی در بخش بیرونی یا جدید
5- طراحی در گسترش پیشنهادی
اصل پیوستگی فضایی: منظور از طراحی کل شهر، طراحی در مقیاس شهر است که بخش قدیمی
شامل: مرکز شهر، مراکز محلات، بخش میانی، بخش بیرونی و توسعه ی
پیشنهادی را در بر می گیرد.
مفهوم طراحی شهری در بخش قدیمی شهرهای ایران، تجدید سازمان
فضایی، تصحیح و در صورت لزوم ، تعریض گذرهای اصلی و ایجاد دسترسیها
و فضاهای شهری با طراحی بدنه ها و غیره است .
سازمان کالبدی شهرهای قدیمی ایران بر پیوند فضایی میان عناصر مجموعه:1) مرکز محله 2)مراکز محلات ، از طریق یک رشته فضاها و عناصر ارتباط دهنده 3) گذرهای اصلی و 4) میدان، استوار است.
مفهوم طراحی بخش میانی عمدتا به تصحیح برخی دسترسیها و طراحی
بعضی فضاهای عمومی و مراکز محله ای محدود می شود . در طراحی این
بخش ، لازم است که به جنبه ی پیوستگی فضایی آن با بخش قدیمی از
طریق رشته فضاها و عناصر ارتباط دهنده توجه شود .
بخش بیرونی عمدتا محصول فعالیتهای ساختمانی دهه های اخیر است و فاقد ارزش فضایی بخش درونی و میانی است. ترکیب این بخش ، یکنواخت ، بی هویت، ناهماهنگ و عموما فاقد فضاهای شهری است. معنی طراحی شهری در بخش بیرونی بیشتر تصحیح برخی دسترسیها و بالاخص استفاده از زمینهای بایر به منظور ایجاد فضای شهری و محله ای است.
